چرا دیکتاتوری مسیرهای انحرافی برای قیام را تشویق می‌کند؟
رقص و شادی از مولفه‌های یک جامعه پویا و سرزنده با نشاط است و آرزوی قلبی اکثر قریب به اتفاق مردم ایران در ایران فردا است. جایی که اثری از قتل و جنایت، شکنجه، ترور، اعدام و تبعید و زندان برای وطن پرستان نیست. جایی که دیگر فرزندان این مرز و بوم سر گرسنه بر بالین نخواهند گذاشت. در ایران فردا صدای هلهله دخترکان زیبارو با موهای افشان در باد در کوی و برزن شنیده میشود.
درایران فردا هیچ کودکی برای داشتن یک زندگی معمولی لابلای زباله‌ها به دنبال نان و روزی خود نخواهد گشت. در ایران فردا هیچ مرد با غیرتی برای فرار از شرمندگی در مقابل خانواده اعضای بدن خود را نخواهد فروخت. درایران فردا جایی برای دزدان وچپاولگران و رانت خواران به اسم دین نیست. در ایران فردا دیگر هیچ هموطنی برای ابراز عقیده خود به خاک نخواهد افتاد و کسی نخواهد توانست مرزسرخ آزادی را پایمال کند.
ایران فردا؛ غرق در شادی و آزادی و رقص
در ایران فردا نه دین اجباری است، نه حجاب اجباری است و نه حکومت اجباری. آزادی اندیشه، آزادی بیان و ابراز عقیده، آزادی در انتخاب شیوه زندگی و آزادی در پیداکردن فرصت‌های برابر برای رسیدن به زندگی بهتر در سایه تلاش انسانها برای فرد فرد ایرانیان فراهم است.
اما همه این خواسته‌های منطقی و روشن در ایران امروز با حضور فاشیست دینی به آرزو مبدل گشته و رژیم با شتابی دو چندان در حال تخریب سرمایه های ملی و تمدنی مردم ایران است. با این همه درد و رنجی که بر تن ایران جاری است، آیا رقصیدن و شادی کردن صرف، بدون مبارزه قهر آمیز میتوان راهی به آزادی این سرزمین که همانا با براندازی تمام و کمال حکومت ولایت فقیه میسر است، یافت؟
با مثالی میتوان این موضوع را فهم کرد. فرض کنید در خانه خود در حال غذا خوردن با اعضای خانواده خودتان هستید و چند نفر با اسلحه گرم به زور وارد خانه می‌شوند و شما در یک قدمی مرگ و از دست دادن همه اموال و دست‌آورد زندگی خود طی سالیان هستید. روشن است که در چنین شرایطی یک انسان متعارف تلاش می‌کند با هر وسیله‌ای شده از ناموس و اموال خود حفاظت کند. فریاد بزند. کمک بخواهد. تهاجم کند و هرکاری دیگر.
بیایید تصور کنیم کسی را که در بحبوحه این تهاجم، با این استدلال که حتما دزدها از موسیقی می‌ترسند، شروع به آواز خواندن کند! یا شروع به رقص و پایکوبی کند که انگار از غارت خانه‌اش شادمان است!
در همین زمینه
دیکتاتوری چگونه استراتژی نافرمانی مدنی را به خدمت می‌گیرد؟
نتیجه رقص در خانه ویران شده!
نتیجه رقص و پایکوبی چه خواهد شد دشمن ابتدا با تمام قدرت اموال خانه را تصاحب می‌کند و درحالی که شما مشغول آواز و ترقص هستید، خانه شما را به آتش می‌کشد و دست آورد موقت شما از دست دادن هست و نیست و مستولی شدن بیشتر دشمن بر شما و خنده نفرت انگیز دشمن بر خاکستر زندگی اسارات گونه شماست. بر این اساس اولویت بندی نامناسب و غیر دقیق در شیوه برخورد با مهاجمان قطعا منجر به ضررهای جبران ناپذیر خواهد شد.
بنابر این در چنین شرایطی که کشور ما تمام مولفه‌های یک سرزمین اشغال شده توسط یک حکومت خونریز را دارد، استفاده از شیوه نافرمانی مدنی و رقص و پایکوبی آنهم مبتنی بر رمانتیسم حداقلی بزرگترین خواست قلبی فاشیسم دینی است و شوی لوایح عفاف و حجاب و یا مبارزه با هنجار شکنی تنها برای حفظ ظواهر حکومت پوسیده است. به باور بسیاری از کارشناسان اساسا حکومت مدتهاست که خاکریز هنجارشکنی را از دست داده است و تنها با تبلیغات دروغین سعی بر این دارد که به مردم بقبولاند که سنگرش سقوط نکرده است.
نگارنده بااتکا به مشاهدات میدانی معتقد است که رژیم تمام تلاش خود را برای مهم جلوه دادن نافرمانی‌های مدنی بی‌خطر با تمام ابزارها به کار انداخته است. همه این خیمه شب بازی‌های چند لایه برای مسحور ماندن جامعه در مستی حذف حجاب اجباری و تداوم رقص‌ها و نمایش‌ها‌ی گروهی بدون شعار رادیکال بر علیه حکومت غاصب ولایت فقیه است.
ظلم‌های بیکران این حکومت فاشیستی اعم از استقرار دولت‌های دست نشانده، تشکیل مجلس قانونگذاری فرمایشی، سازماندهی مافیای قوه مقننه، زندان، شکنجه، اعدام و ترور مخالفین سیاسی، فقر گسترده و عریان، فساد سازمان یافته و مافیایی، دزدی و چپاول اموال و دارایی‌های ملت با انواع و اقسام روش‌ها به نام قانون، بیکاری روز افزون، فاصله طبقاتی، تورم افسار گسیخته، چپاول منابع ملی و سرزمینی، نابودی محیط‌زیست، سرکوب افکار عمومی و آزادیهای فردی و اجتماعی، سانسور گسترده در همه سطوح.
نفرت پراکنی بین اقوام، سرکوب اقلیت‌های قومی و دینی، شیوع گسترده نا‌امیدی در ملت بالاخص جوانان، مهاجرت و فرار گسترده مردم به کشورهای دیگر، مخالفت کینه توزانه با فرهنگ ملی‌آیینی اصیل ملت همه و همه فقط با سرنگونی این حکومت میسر است و سرنگونی تنها با جنگ حداکثری ممکن است و نافرمانی مدنی نمایشی در شرایط کنونی ملت ایران هیچ رابطه‌ای با آینده ملت ایران ندارد.
