حماسه ۱۹ بهمن ، رمز سرفرازی یک ملت
جنبش انقلابی ملت ایران، در مسیر پر فراز و نشیب ۴۰ ساله‌اش بر علیه رژیم آخوندی، و برای کسب آزدای، تا کنون چهره‌های محبوب زیادی را از دست داده و روزهای سرنوشت‌ساز مهمی را از سرگذرانده است. چه بسیار جانها و روانهای پاکی که در میان ۱۲۰ هزار شهید جاودانه ملت ایران بودند که هریک، گواه آنند که ملت ایران، برای کسب آزادی و رهایی از ستم آخوندی، بهترین سرمایه های انسانی خود را تقدیم این راه کرده است. در میان این روزهای سرنوشت‌ساز، ۱۹ بهمن سال۶۰ از جمله روزهایی است که در آن حماسه‌ای تابناک آفریده شد. و علاوه برآن، رسمی انقلابی و جاودانه در مسیر این جنبش نهادینه شد. منطق «فدای حداکثر» بعنوان رمز عبور از سدهای تکاملی جامعه، به رمز عبور و سرفرازی ملتی اسیر از چنگال مشتی عمامه بسر ارتجاعی گردید.
حماسه ۱۹ بهمن سال۶۰، در کوران مبارزات مسلحانه چریک شهری مجاهدین خلق، در زعفرانیه تهران، حادثه‌ای رخ داد که بعدها از طرف رهبری مقاومت «عاشورای مجاهدین» نام گرفت.
در این حادثه، سپاه پاسداران و نیروهای امنیتی رژیم با حمله همزمان، به چند خانه تیمی مجاهدین یورش برده و درگیریها آغاز شد. دریکی از این پایگاهها که در زعفرانیه تهران قرار داشت، موسی خیابانی نفر دوم سازمان مجاهدین خلق و اشرف ربیعی همسر مسعود رجوی و ۱۰ نفر دیگر از مسئولان سازمان مجاهدین حضور داشتند. این خانه از ساعت ۱۲شب با ایجاد حلقات پی‌درپی، محاصره شد. درگیری از ساعت ۵صبح آغاز شد و چندین ساعت به طول انجامید. شدت درگیریها به حدی شدید بود که سپاه پاسداران از هلیکوپتر و موشک‌های آر پی جی برای حمله به این خانه استفاده کرد. درگیری زمانی پایان یافت که مهمات افراد موجود در این خانه به اتمام رسید.
وقتی پاسداران وارد خانه شدند هیچ‌کس زنده نبود و از این حادثه تنها چند کودک شیرخوار که در محل‌های امنی قرار داده شده بودند باقی ماندند. همزمان در یک پایگاه دیگر ۸تن دیگر از مجاهدین خلق در محاصره، تا آخرین گلوله با نیروهای سپاه پاسداران جنگیده و جان باختند.
این نبرد (حماسه ۱۹ بهمن) نابرابر، هرچند که به شهادت همه مجاهدین مستقر در این پایگاهها منجر شد، اما نبرد حماسی آنها، زنده کننده و تثبیت یک سنت و منطقی تاریخی در مسیر مبارزه گشت. منطق حسینی «فدای حداکثر» و «پاکبازی تمام عیار». منطقی که از ۳۰ خرداد۶۰ با فرمان رهبری مقاومت بکار افتاد و هرچه زمان می‌گذرد، درستی آن بیشتر و بیشتر روشن شده و اثبات می‌گردد.
شهدای ۱۹ بهمن سال۶۰، پیشتازان و پرچمدارانی بودند که در تاریخ معاصر میهن ما، مبرمترین خواستهای یک ملت اسیر را نمایندگی کردند، از کوران مبارزه مسلحانه انقلابی با دو نظام دیکتاتوری ضدخلقی سرفرازانه عبور کردند و در مسیر تکامل اجتماعی ایران‌زمین و جنبش خونبار آن، هزاران بار تکثیر شدند. کانونهای شورشی، که امروزه در سپهر سیاسی و اجتماعی مهین، چون ستارگان شبکوب می‌درخشند و خواب را از چشم ولی‌فقیه ربوده‌اند، اخگرانی از همان شعله‌های فدا هستند که در شب سیاه میهن، راه می‌نمایانند و با جانهای خود، امید خلقی را به آزادی زنده نگه می‌دارند.
رمز سرفرازی و اعتبار جهانی مقاومت ایران، و پیروزیهای بزرگ ما در عرصه بین‌المللی، در همین منطق «فدای حداکثر» نهفته است. چه آنگاه که پیام توحید و یگانگی، بر موج پر نفوذ خون شهیدان به نسلهای دیگر منتقل می‌شود و قلبها را فتح میکند، و چه آنگاه که عنصر مجاهد خلق و اشرف نشانان، در پنج قاره جهان، پرچم حراست از عزت و شرف میهنی اسیر را برمی‌افرازند. با فدیه‌های عظیمی همچون موسی و اشرف بود که مجاهدین «بهای ایدئولوژیکی» مبارزه انقلابی با مهیب‌ترین نیروی ارتجاعی تاریخ ایران را به تمام و کمال پرداختند و جاده پرسنگلاخ پیروزی را گشودند.
جوشش آن خون‌ها، همواره حامل این پیام رهایی بخش بوده که، تا ستم و استبداد وجود دارد و تا دیکتاتور و دیکتاتورها هستند، هرگز نباید سکوت کرد و از پای نشست. باید که به مقاومت و مبارزه برخواست و از هفت خوان‌های خون و خطر عبور کرد تا به ساحل آزادی رسید. بقول خانم رجوی: «داستان، داستان نسلی آغشته به خون است که دائما باید بپردازد. دائما بایستی فدا کند، پیوسته از عزیزانش دل بکند و پیوسته درس صبر و مقاومت بیاموزد، پیوسته پای حرف‌هایش بخوابد و تا انتهای مسیر پیش برود».
رهبری مقاومت نیز در رسای حماسه ۱۹ بهمن۶۰ گفته است: «این که صدق و فدا به مکانیسم ماندگاری و پیشروی این جنبش تبدیل شد، به این دلیل است که حاصل‌ِ رنج و خون، و حاصل قیمت دادن مستمر، یعنی خون جگر است. هر مجاهدی از این روز الهام می‌گیرد و برانگیخته می‌شود برای فدای بیشتر، برای گذشت بیشتر، و برای محکم کردن و صمیمی‌کردن هر چه بیشتر روابط خود با سایر کسانی که هر کدام بازماندگان و پرچمداران و ادامه دهندگان راه همان شهیدان‌اند. پیام عاشورای مجاهدین برای نسلهای مجاهدین و هواداران‌شان این است که بر سر موضع انقلابی و آرمانی خود، ایستاده‌اند و در فرازی به مراتب بالاتر، باز هم می‌ایستند تا روز آزادی ملت اسیر».
