سرپل ذهاب، شهری خسته و مجروح اینجا سرپلٰ ذهاب است.
شهری در غرب کشور و منتهی‌الیه شیب ارتفاعات زاگرس.
این شهر تاریخی، بر سر راه بین‌المللی تهران – بغداد، موسوم به جاده کربلا واقع شده‌است.
شهر زیبایی که روزی یکی از پایتخت‌های مادها بوده، امروز خسته و مجروح از آثارجنگ ضدمیهنی خمینی و زلزله‌ی مرگبار دو سال پیش، در میان فقر و بی خانمانی ساکنان خون‌گرمش، نیمه جان افتاده‌است.
اخیرا همگی خبر اعتراضات زلزله‌زدگان سرپل‌ذهاب را شنیدیم. هموطنان مصیبت‌زده‌ای که بعد از گذشت دو سال از زلزله، هم‌چنان در چادر و کانکس زندگی می‌کنند.
شب ۳۰ تیر، مزدوران رژیم آخوندی در این گرمای شدید، قصد داشتند برق کانکسها و چادرهای آنها را قطع‌کنند. این عمل ضدانسانی با تجمع و اعتراض شدید زلزله‌زدگان روبه‌رو شد. زنان و کودکان هم علاوه بر مردان به میدان آمدند، خیابان را با آتش‌زدن لاستیک بستند و عوامل حکومت را سنگباران کردند! مزدورانی که از زمین و هوا آمده بودند تا مانع شکل گیری این حرکت اعتراضی بشوند.
در یک اقدام ضدانسانی دیگر، رژیم آخوندی زلزله‌زدگاه محروم را زیرفشار گذاشته تا با این عنوان که به آنها وام داده شده، از آنان پول بگیرد! اما زلزله‌زدگان برای اعتراض به این خواسته رژیم، تجمع کردند و در پلاکاردهای خود به‌صورت معناداری نوشتند:
«زندگی دوباره در چادر مقدور است! اما پرداخت وام مقدور نیست».
سرپل ذهاب، شهری خسته و مجروح
این‌که مردم زلزله‌زده کشوری دو سال پس از زلزله، باز هم در چادر یا کانکس زندگی کنند، برای حاکمان آن کشور باعث ننگ و رسوایی است، اما رژیم آخوندی نه تنها شرمی ندارد بلکه برق همین کانکسها و چادرها را هم قطع کرده و بیشرمانه از آنان پول طلبکاری می‌کند!
چرا رژیم آخوندی کاری برای مردم زلزله زده نمی‌کند؟ آیا پول ندارد؟ پول ملت ایران خرج کجا می‌شود؟
به این کلیپ کوتاه نگاه کنید! سال ۱۳۸۵، در جریان جنگ بین حزب الله و اسرائیل، منطقه ضاحیه در جنوب لبنان تقریبا با خاک یکسان شد اما رژیم آخوندی آن منطقه را بسرعت بازسازی کرد!
چگونه است که با پول ملت ما، خرابی‌های لبنان بسرعت بازسازی شده و بسیار بهتر از وضعیت اولش می‌شود ولی زلزله‌زدگان سرپل‌ذهاب باید بعد از دو سال هنوز هم در چادر و کانکس زندگی کنند؟
وانگهی دیکتاتور سوریه با پول چه کسی برسرقدرت مانده و آدمکشی می‌کند؟ البته که با پول و سرمایه ملت ما!
برای همین است که مردم ما در قیامها و حرکات اعتراضی خود مستمر فریاد می‌زنند: «سوریه را رها کن – فکری بحال ما کن!» «نه غزه، نه لبنان – جانم فدای ایران».
در داخل کشور نیز پولهای ملت ما صرف ساختن ویلاهای آنچنانی می‌شود. ویلاهای ۷۰۰میلیاردی آقازاده‌ها در لواسان!
بنابراین تا این رژیم هست، سهم ما از ثروت کشور، جز ویرانی و فقر و چادر خوابی و کانکس خوابی چیز دیگری نخواهد بود. این ویرانه‌ها فقط با سرنگونی این نظام غارتگر ضدایرانی آباد خواهد گشت.
