روزی از کنار بیمارستانی می‌گذشتم، تابلوی هشدار دهنده کنار درب بیمارستان نظرم را جلب کرد.
روی آن نوشته بود: «مردی که عقرب او را گزیده بود در اینجا تحت درمان بود. «او یک روزه درمان و مرخص شد».
«مردی که دچار مارگزیدگی شده بود ظرف سه روز درمان شد و خوشحال و سالم به خانه رفت».
«مردی که سگ هاری او را گاز گرفته بود، ده روز است که تحت درمان است و بهبودی زیادی پیدا کرده و به زودی مرخص خواهد شد».
«قابل توجه این است که هفته ها پیش، انسانی توسط انسان دیگری گاز گرفته شده است. او هنوز بیهوش است و هیچ امیدی به بازگشت او وجود ندارد!».
تعجب کردم! آیا گاز انسان می‌تواند چنین سمی باشد؟ به یاد اژه ای و گاز او افتادم، به دقت تصویری از او را نگاه کردم. می‌توان سم را حتی در تصویر او دید.
اژه ای از گاز گرفتن تا فتوای ۳۰ اعدام در روز
آدم‌هایی مثل اژه ای مقدار زیادی سم در درون خود انباشت کرده‌اند. بهتر است مواظب گاز گرفتن آنها باشیم.
دلیل عمده این انباشت سازی سم این است که این آدم های مسموم، طبیعت انسانی خودشان را نپذیرفته‌اند.
حالا این اژه ای مسموم، بیمار و مفلوک، شده رئیس قوه قضائیه رژیم. منصبی که نه تنها تهدید گاز گرفتن در آن وجود دارد بلکه هر حرف و حکمش باعث قتل و کشتار بیشتر می‌شود.
حالا ملت چقدر باید مراقب و متوجه گاز گرفتن یا مسموم شدن از طریق او باشند؟
