نیم قرن مبارزه برای آزادی
صوفی سعیدی؛ ابراهیم جاودانه شد. رزمنده آزادی و مجاهد خلق ابراهیم سعیدی، پس از ۵۰ سال پیکار و مبارزه برای آزادی در مقابل دو دیکتاتوری شاه و شیخ سرانجام روز جمعه ۶ خرداد در بیمارستانی در آلبانی درگذشت.
ابراهیم سعیدی سالها بود که از بیماری جانکاهی رنج می برد و سرانجام در سن ۶۴ سالگی پرواز کرد.
مجاهد والا ابراهیم سعیدی از عنفوان جوانی و حین تحصیلات متوسطه با راه و آرمان مجاهدین و جنبش انقلابی علیه دیکتاتوری شاه آشنا شد و با شور و شوق بسیار به فعالیت پرداخت.
در جریان همین فعالیت‌ها و در سالهای پایانی رژیم شاه سه نوبت دستگیر شد و قبل از پیروزی انقلاب ضدسلطنتی، ۷ماه در تهران و گناباد در زندان به سر برد.
به مناسبت درگذشت این مبارز آگاه ایران زمین، دکتر صوفی سعیدی از آمریکا در یادداشتی کوتاه به تجلیل از آرمان والای ابراهیم سعیدی پرداخت؛
نوشته دکتر صوفی سعیدی در سوگ ابراهیم سعیدی
ابراهیم جاودانه شد
۷ خرداد ۱۴۰۱
دکتر صوفی سعیدی نوشت: ابراهیم عزیز، پسرعموی گرامی و مجاهد بی بدیل پرواز کرد و جاودانه شد.
ابراهیم به برادرانش غیاث و اسد که سالها قبل به شهادت رسیده بودند، پیوست.
شکی ندارم که در آینده برای نسل کنونی و نسلی که خواهد آمد، در مورد انتخاب آگاهانه ابراهیم و مجاهدینی که مثل او در نوجوانی و دهه ۵۷ به مقاومت پیوستند و بی وقفه نیم قرن به مبارزه ادامه دادند، بسیار خواهند نوشت.
برای افرادی همچون من که انقلاب‌ها و انقلابیون کشورهای دیگر را از نزدیک دیده‌اند و در مورد آن تحقیق کرده‌اند، خوب می‌دانند که مجاهدین خلق، تک نمونه‌اند.
یک دلیل مهم، قدمت و مدت طولانی مبارزه آزادیخواهان مبارز و مجاهد با استبداد دینی ملایان است. خود همین امر در تاریخ مبارزات رهایی بخش کم سابقه است.
آنهائی‌که انتخاب می‌کنند و متعهد می‌مانند و در طی همه نشیب و فرازها، همچنان استوار، پایداری می‌کنند و به پیش می‌روند، بواقع معرف ارزش‌ها و افتخارات ایران و ایرانی هستند.
در سالهای اخیر، ابراهیم با بیماری دردناکی درگیر بود، ولی قهرمانانه پیشتازی می‌کرد.
در نامه‌هایش در مورد بیماری توضیح می‌داد. ولی هرگز اثری از نگرانی نبود. بخاطر همین روحیه قوی بود که توانست یکی از مهم‌ترین و تأثیر‌گزارترین مصاحبه‌های تحلیلی و ارزشمند را در مورد دادگاه دژخیم حمید نوری ارائه کند.
صوفی سعیدی: جای خالی ترا دیگر مبارزان در میدان آزادی پر خواهند کرد
آنچنان مورد استقبال قرار گرفت که دوستان و فعالان مقاومت گله داشتند چرا پیشتر از این در معرض صحبت‌های او قرار نگرفته‌اند.
با آنها موافقم: واقعیت اینکه همگی، هنوز از ابعاد پر محتوای یک چنین وجودهای ارزشمند، متفکر و مجرب مجاهد، بخاطر تواضع بی‌نظیرشان، بی‌خبر هستیم.
دو سال پیش، ابراهیم در سوگ فوت ناگهانی مجاهد کبیر حمید اسدیان برایم نوشت: «تصورش را بکنید که ناگهان به تو خبر می‌دهند که دیگر مثل ده‌ها سالی که از ایران تا ترکیه و پاریس و عراق و آلبانی، همیشه عادت داشتیم که گوشه یک اتاق را مال خودمان بکنیم و میزهای‌مان را به هم بچسبانیم و نوشته‌های هم را بخوانیم و روی کارهای هم‌نظر بدهیم. حالا او دیگر نیست.
چگونه باور کنم و چگونه نبودنش را تحمل‌کنم. جایگزینی هم دست‌کم برای من ندارد.
در سه روز اخیر غم سنگینی قلبم را می‌فشارد و چه می‌توانم کرد؟ جز تحمل!»
بزرگ مرد، ابراهیم عزیزم! مجاهدین، کانون‌های شورشی و مردم ایران که زندگی خود را تقدیم آنها کردی، جای خالی تو، حمید و دیگر مبارزین را در میدان آزادی پرخواهند کرد. [آثار شکست چهار دهه سیاست مماشات ، گفتگو با دکتر صوفی سعیدی]
دکتر صوفی سعیدی
