نامه زندانی سیاسی سهیل عربی؛ برخیز ای همزادگاهی این درد مشترک هرگز جدا جدا درمان نمی‌شود
نامه زندانی سیاسی سهیل عربی؛ برخیز ای همزادگاهی این درد مشترک هرگز جدا جدا درمان نمی‌شود
زندانی سیاسی سهیل عربی که در زندان تهران بزرگ به سر می‌برد طی نامه‌ای از عموم مردم ایران خواسته است تا علیه ظلم و بیداد نظام ولایت فقیه قیام کنند.
متن نامه زندانی سیاسی سهیل عربی در پی می‌آید:
«فقر مبارز، فلسفیدن، روشنگری،مبارزه
فلسفیدن تا آنجا که ریشه بیماری را پیدا کنیم و به معنای واقعی کلمه رادیکال شویم؛
روشنگری، بدان سبب که خفتگان را بیدار کنیم و بفهمانیم که باید بجای روی آوردن به افیون متعهد شده و این درد مشترک را با هم درمان کنیم.
اما مرحله ی دشوار یعنی مبارزه که شوربختانه در ۴۰ سال اخیر با کمبود مبارز مواجه بوده‌ایم. نگاهی دقیق و ژرف به پیرامونمان داشته باشیم.
اینجا زندان تهران بزرگ بیش از ۱۶ هزار انسان بجرم سرقت یا خرید و فروش مواد مخدر محکوم به تحمل حبس شده اند. اکثر این افراد مثل بسیاری از شما که بیرون از زندان هستید ما را فدای من کردند و به حل مشکلی که تمام جامعه به آن دچار شده‌اند نپرداختند. صرفا خود را دیده‌اند که البته قطعا ایشان قربانیان سیستم موجود هستند، اما پیام این مقاله اینست:
افرادی که تاکنون گمان می‌کرده‌اند خودخواهی به معنی بهره‌مندی از هوش یا بزعم خودشان زرنگی است در نهایت به اینجا رسیده‌اند.
ای کاش مفهوم جامعه را بمعنای واقعی بفهمیم که اگر چنین شود تا روزی که حتی یک عضو از جامعه ما بیمار، محکوم به تحمل حبس یا هر مشکل دیگری باشد باید خود را مقصر بدانیم.
زندانی عقیدتی به شخص یا اشخاصی گفته می‌شود که بقصد نجات جامعه و جهان خویش با ستم و ستمگران مبارزه کرده‌اند، قطعا نسلهای بعد، از مردم که شاهد ظلم به قهرمانان خود بوده‌اند و سکوت کرده‌اند نخواهند گذشت.
بیش از ۲۵۰ درویش زندانی، آرش صادقی و همسرش، آتنا دائمی، سعید شیرزاد، مجید اسدی، رضا یاوری و … در زندانها درحال دست و پنجه نرم‌کردن با مرگ هستند.
اما افسوس در جامعه ما با ۸۰ میلیون جمعیت کمتر از ۲هزار تن برخاستند. براستی چه عاملی موجب تن به زندگی با ذلت دادن یک شخص می‌شود؟
ترس از گرسنگی؟ اگر چنین است ظفرعلی مقیمی، گلرخ ایرایی، آرش صادقی و محمد نظری را بیاد آوریم که هرکدام بیش از۷۰ روز گرسنگی را تحمل کردند تا خفتگان را بیدار کنند، نه تنها زنده ماندند بلکه با اعتصاب علیه ستمگر زمان جاودان شدند.
ترس از زندان؟ محمد نظری ۲۴سال حبس در زندان‌های فاشیستها را تحمل کرده است و سر در برابر ظلم خم نکرده است. از او و تمام آنانکه زیستن پشت دیوارهای زندان را به تحمل کردن زندگی با ذلت ترجیح داده‌اند تا همیشه به نیکی یاد خواهیم کرد.
بسیاری چون محمد نظری سالهاست که حبس را تحمل کرده‌اند و زنده‌اند به امید روزی که مردمشان برخیزند و این درد مشترک را با هم درمان کنند تا جهان، زادگاه و جامعه‌ای آباد، آزاد و سالم و عاری از نابرابری و بیدادگری داشته باشیم.
همرا شو همزادگاهی!
زیستن در این لجنزار در شان ما نیست
در برابر هر قدرتی نیاز به ضد قدرتی است
من، تو، ما… آن ضد قدرتها باشیم
براستی آنان که نه ظالم‌اند و نه مظلوم بلکه با ظلم و ظالمها می‌جنگند تا همیشه زنده خواهند ماند.
همانا انسان دشواری وظیفه است
سهیل عربی دوم آبان ۱۳۹۷
زندان تهران بزرگ»