نبرد دین بین فو، جدال مبارزان آزادی در مقابل ستم. در بین ملل جهان بی شک هیچ ملتی سختی مردم ویتنام را تجربه نکرده است. این ملت سرسخت، از صدها سال قبل به این سو همواره برای به دست آوردن استقلال خود مبارزه کرده است. از نبردهای طولانی با امپراتوران چینی و مغولی گرفته تا مبارزه با امپراتوری استعماری فرانسه در قرن نوزدهم.
فرانسوی های از۱۸۴۸ که جای پای خود را در هندوچین محکم کردند آرام آرام رخنه به داخل ویتنام را نیز آغاز کردند. تا آن که در اواخر قرن مذکور تمام این کشور به اشغال فرانسه در آمد. اما مردم ویتنام بارها علیه اشغالگران جنگیده و هیچ گاه در برابر استقرار مهاجان ساکت نبودند. در۱۹۴۵ تظاهرات سازمان یافته ای توسط سازمان «ویت مین» علیه فرانسویان برگزار شد.
بیشتر بخوانید
کارل مارکس؛ از تفسیر تا تغییر جهان
ویتنام پس از جنگ دوم
سال ۱۹۴۵ پس از آن که برلین و توکیو تحت اشغال متفقین درآمد، انتظار کشورهای تحت سلطه این بود که دنیا آزادی از چنگال فاشیست ها را جشن بگیرند. اما چنین نبود، هر دو دولت فرانسه و انگلیس از تمام تلاش خود برای نگه داری مستعمرات استفاده کردند. فرانسه به تقویت قوای خود در هندوچین می کوشید.
در ۱۹۴۵ افسر جوانی به نام نگوین جیاپ سازماندهی نیروهای سیاسی ویت مین را برعهده گرفت. او از عزم دولت فرانسه برای ادامه اشغال ویتنام با خبر شد. جیاپ در۱۶ اوت با دهها هزار نیروی رزمی خود که از کمک شوروی نیز برخوردار بودند شمال ویتنام را تسخیرکرد.
جیاپ در دسامبر۱۹۴۵رسما استقلال ویتنام را اعلام کرد. فرانسوی ها که از این مسئله ناراضی بودند در۱۲ نوامبر۱۹۴۶ شهر فونگ در شمال ویتنام را به توپ بستند. نیروهای جیاپ با عبور از دلتای رود سرخ هانوی «پایتخت فعلی ویتنام» نیروهای فرانسوی را دچار مشکل کردند. درابتدا فرانسوی ها به دلیل در اختیار داشتن ارتش های منظم، قوای جیاب را شکست دادند.
نبردهای شدید و تعادل قوای نابرابر
در بین سال های ۱۹۴۹ تا۱۹۵۱ جیاپ با تعلیم نیروهایش و تهیه تجهیزات جدید موفق به تشکیل ارتشی منظم شد. در۱۳ ژانویه ۱۹۵۱ در۵۰ کیلومتری شمال غربی هانوی با قوای فرانسوی به فرماندهی ژنرال دولاتر درگیر نبرد شدیدی شدند.
تلفات نبردهای شدید رزمندگان ویت مین با فرانسویها دست کم ۶۰ هزار ویتنامی و هزاران فرانسوی بود. «ژنرال دولاتر» هم در این نبرد جان باخت. فرانسوی ها که انتظار چنین حمله ای از ویت مین ها را نداشتند در تدارک ایجاد خط دفاعی جدیدی برای جلوگیری از رخنه ی ویت مین ها به سایر نقاط هندوچین شدند. هزاران ویت مین از۱۹۵۱ رخته به لائوس در غرب ویتنام را شروع کرده بودند تا بتوانند فرانسویها را از دو جهت تحت فشار قرار دهند.
جولای ۱۹۵۳ فرانسویها با انتخاب «دژ دین بین فو» در مرز لائوس و ویتنام سعی کردند تا ضمن تقویت نیروهای خود، مانع رسیدن قوای کمکی به ویت مین های محلی شوند. در۲۰ تا ۲۲ نوامبر۱۹۵۳ نیز تا حد زیادی به هدف خود رسیدند به طوری که قوای شمالی ویتنام مهاجم به لائوس به کلی تارومار شدند.
آغاز نبرد دین بین فو
از۳۰ نوامبر با رسیدن قوای ژنرال جیاپ به نزدیکی دژ دین بین فو روند مبارزه تغییرکرد فرانسوی ها به سمت دژ عقب نشستند و نظاره گر تقویت قوای جیاپ شدند. فرانسوی ها کاملاً مطمئن بودند تصرف دژ مذکور به دلیل ارتفاعی که نقاط اطراف داشت ممکن نیست.
در مارس ۱۹۵۴ پس از آن که قوای جیاپ به همراه توپ هایشان به اطراف دژ دین بین فو رسیدند. فرانسوی ها بالاخره خطر را جدی دیدند. (اقدام جیاپ در رساندن آذوقه، مهمات و توپ های سنگین به پای دژ دین فو از جمله شاهکارهای نظامی محسوب می شود. مردان ویت مین این اقدامات را زیر باران های سیل آسا و زمین های گل ولای و صعب العبور که فرانسویها حتی تصورش را هم نمی‌کردند با پای پیاده انجام می دادند).
در غروب ۱۳ مارس ۱۹۵۴ده هزار ویتنامی بدون واهمه از مرگ حمله به خط اول استحکامات فرانسوی را آغازکردند. آتش شدید توپخانه فرانسوی صدها نفر از سربازان خط مقدم جیاپ را قبل از آن که به سنگرهای فرانسوی برسند از پا انداخت. اما امواج سربازان ویت مین بدون بیم از تلفات بیش تر به همراه فرماندهی شان در زمانی که حتی توپ ها و مسلسل های فرانسوی احتیاج به استراحت داشتند حمله را قطع نکردند و استحکامات اول دژ دین بین فو را اشغال شد.
شجاعت و جسارت در مقابل سلاح
دژ دین بین فو در طول ۱۵ روز شاهد بی رحمانه ترین جنگ های تن به تن بود. در جنگ های تن به تن شجاعت، جسارت و از جان گذشتگی ویتنامی ها سرانجام قدرت و سلاح برتر فرانسوی ها را مقهور خود کردند.
فرانسه در تمام روزهای جنگ مذکور سعی کرد پای آمریکا را به نبرد بکشد در حالی که شوروی رسماً از آمریکا خواسته بود تا در نبردهای منطقه مداخله نظامی نکند.
پس ازهشت هفته دژ دین بین فو به دست جیاپ سقوط کرد. دنیا با بهت و حیرت شاهد اسارت هزاران سرباز فرانسوی به دست ویتنامی ها شد. در نهایت ژنرال جیاپ و هوشی مین در نبرد دین بین فو شکست سختی به نیروهای فرانسوی وارد کردند و آنها را از سرزمین شان بیرون راندند. سقوط دین بین فو به یک قرن نفوذ فرانسه در هندوچین پایان داد و دنیا پی برد که قدرت های اروپایی دیگر قادر به نگه داری امپراتوری های بزرگ خود نیستند.
