فقر ابزار حکومت ایران برای شکست اعتصاب کارگران در ایران
اکونومیست در مطلبی با عنوان «ایرانیان خشمگین آنقدر درگیر فقر هستند که نمی‌توانند دست به اعتصاب بزنند» به سیاست حکومت ایران برای پرهیز از شکل‌گیری اعتصابات کارگری با فقیر نگاه داشتن کارگران پرداخته است.
در روزهای اخیر همراه با استمرار قیام سراسری مردم ایران، فراخوان‌های گسترده‌یی برای اعتصاب اقشار مختلف در ایران در شبکه‌های اجتماعی داده شده است.
تا کنون نیز برخی از اقشار در برخی از شهرهای ایران دست به اعتصاب زده و با این کار همراهی و همگامی خود را با اعتراضات سراسری علیه حکومت ایران ابراز داشته‌اند.
اما آن گونه که انتظار می‌رود اعتصاب اقشار مختلف گسترده و همه‌گیر نبوده است.
فقر یکی از دلایل اصلی عدم شکل‌گیری اعتصابات گسترده
دلایل مختلفی برای عدم تحقق اعتصاب فراگیر از سوی اقشار مختلف در ایران عنوان می‌شود. برخی رسانه‌های خارجی نیز بر روی این موضوع تمرکز کرده و به بررسی علل این موضوع پرداخته‌اند.
از جمله اکونومیست در مطلبی در روز ۸ آذر ۱۴۰۱ به این موضوع پرداخته است. در گزارش اکونومیست از جمله آمده است که حکومت ایران برای ساکت کردن کارگران از تهدید، دستگیری و افزایش حقوق استفاده می‌کند.
بیشتر بخوانید
دومین روز اعتصاب کارگران ذوب آهن اصفهان در ۶۲ مین روز قیام
موانع بر سر شکل‌گیری اعتصاب گسترده
اکونومیست از جمله به این موضوع اشاره کرده است که معترضان در ایران امیدوارند تا با بکارگیری تجربه اعتصاب کارگران نفت در زمان انقلاب ۱۳۵۷، علیه حکومت ایران اقدام کرده و چرخ‌های اقتصادی آن را فلج کنند، اما به رغم شکل‌گیری برخی اعتصابات و اعتراضات کارگران در برخی کارخانجات و صنایع، در همراهی با اعتراضات اخیر، این اعتصابات آن طور که باید و شاید گسترده و عمیق نشده و در برخی موارد کارگران بدلیل فقر بعد از چندین روز اعتصاب به سر کار خود بازگشتند.
اکونومیست این گونه استدلال می‌کند که این امر یادآور موانعی است که جنبش کارگری ایران با آن مواجه بوده و هست.
از جمله مواردی که تاثیر منفی در اعتصاب کارگران گذاشته است می‌توان به فقدان تظاهرات گسترده و میلیونی اشاره کرد و اینکه اعتراضات در گذر زمان به تاکتیک‌های بزن و در رو تبدیل شده است.
سرکوب شدید یکی دیگر از عوامل تاثیرگذار در عدم شکل‌گیری اعتصابات
البته چنین تغییری به دلیل سرکوب گسترده توسط نیروهای نظامی و امنیتی حکومت ایران صورت پذیرفته است.
اما همین امر و فقدان اعتراضات بسیار گسترده‌تر و به عبارتی میلیونی، تاثیرات منفی بر روی اعتصاب کارگران اقشار مختلف نیز گذاشته است.
اکونومیست به این موضوع استناد می‌کند که به دلیل شرایط سخت اقتصادی و فقری که حکومت ایران برای کارگران به وجود آورده است، گذران امور روزمره‌ی زندگی، برای بسیاری از کارگران ایرانی به امری سخت و دشوار تبدیل شده است.
گذران زندگی با حداقل درآمد
بنا بر داده‌های رسانه‌های حکومتی، اکونومیست اعلام داشته که نسبت شهروندان ایرانی که با درآمد کمتر از ۳ دلار در روز زندگی می‌کنند در سال‌های اخیر ۱۰۰ درصد افزایش داشته و به ۳۱ درصد رسیده است.
همچنین هزینه‌های خانوار برای خانواده‌های طبقه کارگری در ایران در سال‌های اخیر افزایشی صعودی داشته و اکونومیست این طور استدلال می‌کند که کارگران ایرانی با وجود اینکه با معترضان همدردی دارند اما بسیاری از آنها نمی‌توانند در یک کلام اعتصاب کنند.
فقر ابزار حکومت ایران
آنچه از استنادات مطلب اکونومیست و همچنین از واقعیت بر می‌آید؛ حکومت ایران با گسترش فقر و فاقه در بین اقشار پایین جامعه که عمدتا اقشار مختلف کارگران را شامل می‌شود در پی آن است که بدین وسیله از بروز اعتصابات توسط کارگران زحمتکش جلوگیری کند و به عبارتی آنها را چنان به نان شب محتاج نگاه دارد که پیرامون مقولاتی مانند اعتراض و اعتصاب نگردند. [گرانی و فقر، جنایت هدفمند حکومت در ایران]
مرگ یک بار و شیون هم یک بار
اما این سیاست درس دیگری نیز در خود نهفته دارد و آن این که، تا وقتی اعتصابات سراسری و اعتراضات گسترده و میلیونی شکل نگرفته است، این حکومت کماکان باقی است و به سیاست‌های ضد مردمی و ضد کارگری خودش ادامه خواهد داد.
به بیان معروف مرگ یک بار و شیون یک بار؛ نتیجه آنکه اگر چه برای بسیاری از کارگران سخت است که پروسه‌یی را بدون حقوق و دستمزد گذاران زندگی کنند اما باید این نکته را در نظر داشت که اگر یکبار و همه دست به دست هم داده و اعتصاب سراسری به معنای واقعی آن را همراه با اعتراضات سراسری شکل دهند، این امر می‌تواند طومار حکومت ایران را در هم پیچیده و همه اقشار و از جمله کارگران را از شر سیاست‌های حکومت ولایت فقیه و فقری که گرفتار آن هستند برهاند.
اما با وجود همه این توصیفات مطلب اکونومیست به درستی در بخش پایانی خود استدلال می‌کند که تا زمانی که حکومت ایران، پاسخ درخور و مناسبی برای معترضان در کف خیابان و یا کارگران اعتصابی و سازماندهان آنها نداشته باشد با خطر فزاینده‌یی برای بقای خود مواجه خواهد بود.
