زندانی سیاسی، زینب جلالیان در ۵۳۰ روز گذشته، بجز یک تماس دو دقیقه‌ای، هیچ تماسی با خانواده‌اش نداشته است. خانم جلالیان از زمان تبعیدش از زندان خوی به زندان‌های قرچک، کرمان، کرمانشاه و یزد بطور کامل از حق استفاده از تماس تلفنی محروم بوده و خانواده وی در بی‌خبری کامل از وضعیت وی هستند.
طبق گزارش دریافتی و به نقل از منابع فعال حقوق بشر در ایران، زندانی سیاسی، زینب جلالیان در ۵۳۰ روز گذشته، بجز یک تماس دو دقیقه‌ای، هیچ تماسی با خانواده اش نداشته است.
بر اساس این گزارش،۵۳۰ روز از ممنوعیت تماس و شکنجه روحی و جسمی زندانی سیاسی، زینب جلالیان میگذرد و خانواده این زندانی سیاسی عمیقا نگران وضعیت سلامت فرزندشان هستند. خانواده خانم جلالیان بدلیل بی خبری از سرگذشت فرزندشان اعلام کردند مسئولیت سلامتی و جان او بر عهده قضاییه و رژیم ایران است.
فعالین حقوق بشری گزارش کردند که ماموران زندان اعلام کرده اند تا زمانیکه زینب جلالیان ابراز پشیمانی و مصاحبه تلویزیونی نکند این شرایط ادامه پیدا خواهد کرد.
زندانی سیاسی، زینب جلالیان سنگین ترین حکم را (حبس ابد) در میان زنان زندانی سیاسی ایران دارد.
زینب جلالیان، متولد سال ۱۳۶۱ در روستای «دیم قشلاق» شهرستان ماکو در استان آذربایجان غربی است. او اسفند ماه ۱۳۸۶ در کرمانشاه بازداشت شد و پس از ماهها نگهداری در سلول انفرادی اداره اطلاعات این شهر و تحمل شکنجه‌های شدید جسمی و روحی، توسط «دادگاه» انقلاب اسلامی به اتهام «اقدام علیه امنیت ملی و محاربه» به اعدام محکوم شد.
این حکم پس از تایید در «دادگاه» تجدیدنظر در سال ۱۳۹۰ با یک درجه تخفیف به حبس ابد تبدیل شد. خانم جلالیان طی این سال‌ها در زندان به بیماری‌های متعددی از جمله اختلال در بینایی، ناخنک چشم و برفک دهان و کرونا مبتلا شده است.
زندانی سیاسی، زینب جلالیان در تاریخ ۱۰ اردیبهشت ۱۳۹۹ بطور ناگهانی از زندان خوی به زندان قرچک ورامین منتقل شد. خانم جلالیان در تاریخ ۵ تیر۹۹ و در شرایطی که در اعتصاب غذا بسر می‌برد از زندان قرچک ورامین به زندان کرمان منتقل و در سلول انفرادی در زندان کرمان نگهداری میشد. این زندانی سیاسی روز سه شنبه اول مهرماه ۹۹ پس از تحمل سه مال سلول انفرادی درحالیکه وضعیت جسمی اش بشدت وخیم بود از زندان کرمان به زندان کرمانشاه منتقل شد. خانم جلالیان نهایتا و بعد از گذشت بیش از یک ماه تحمل حبس در زندان کرمانشاه، درتاریخ ۲۰ آبان ۹۹ به زندان یزد منتقل شده است.
لازم به ذکر است که این زندانی سیاسی مقاوم پیشتر نیز بارها و بارها درخواستهای ماموران وزارت اطلاعات را برای انجام مصاحبه و ندامت رد کرده و اگر چه فشارهای بسیار زیادی از جمله شکنجه و محرومیت از درمان و احتمال از دست دادن بینایی چشمانش را تحمل میکند اما حاضر به همکاری با وزارت اطلاعات و دیکتاتوری جمهوری اسلامی نشده است.
همچنین گفتنی است که سازمان عفو بین الملل در ۲۴ بهمن ۹۹ در یک بیانیه اقدام فوری نوشت: «مأموران وزارت اطلاعات ایران، با جلوگیری از دسترسی زینب جلالیان، زندانی کرد، به خدمات پزشکی، وی را تحت شکنجه قرار داده‌اند تا او را وادار به «اعتراف» علیه خود در مقابل دوربین فلیم‌برداری کنند. این جلوگیری عامدانه از دسترسی زینب جلالیان به خدمات پزشکی موجب درد و رنج شدید وی شده است…»
