برزان محمدی، زندانی سیاسی محبوس در زندان مریوان، طی نامه‌ای نسبت به انتشار تصاویر منتشر شده از زندان اوین با اشاره به اینکه اعمال خشونت علیه زندانیان و زیرپا گذاشتن حقوق آنها مسبوق به سابقه است، نوشته است: «زنان و مردان مبارز راه آزادی ۴۳ سال است که در زندانهای سراسر کشور، به صورت طولانی مدت در سلولهای انفرادی و یا طی بازجوییها و اعترافات اجباری، با انواع آزار و اذیت و شکنجه‌های مختلف روبرو شده‌اند». آقای محمدی با بیان اینکه تقریبا همه زندانیان سیاسی محبوس در زندانهای کشور، با شیوههای مختلف آزار و اذیت آشنا هستند، به ذکر اسامی برخی از زندانیان سیاسی که پیشتر مورد آزار و اذیت قرار گرفته‌اند، پرداخته است.
متن کامل این نامه در ادامه می‌آید:
«در اول شهریورماه امسال ویدیوهایی از برخوردهای خشن مسئولان زندان اوین با زندانیان، در فضای مجازی منتشر شد. در واقع این برخوردها و زیرپا گذاشتن حقوق زندانیان موضوعی نیست که تازگی داشته باشد. زنان و مردان مبارز راه آزادی ۴۳ سال است که در زندانهای سراسر کشور، به صورت طولانی مدت در سلولهای انفرادی و یا طی بازجوییها و اعترافات اجباری، با انواع آزار و اذیت و شکنجه‌های مختلف جسمی، روانی، جنسی و رفتارهای زشت و ناپسند توسط ماموران جمهوری اسلامی روبرو شده‌اند، این روند هنوز هم ادامه دارد و کسی هم جوابگو نبوده، نیست و نخواهد بود.
چرا تا قبل از پخش تصاویر زندان اوین هیچ عکس العملی نشان نداده بودند؟ آنها به محض اینکه نمونه کوچکی از جنایتهایشان افشا شد، در رسانه‌های قلابی و داخلی خودشان که کمتر کسانی به آن اعتماد میکنند، اشارهای جزئی به این موضوع کردند، چرا که چارهای جز این نداشتند. این دروغ محض است که میگویند با خاطیان برخورد خواهد شد؛ چرا که سران حمهوری اسلامی ایران ۴۳ سال است که دستشان به خون هم میهنان ما آلوده است، بطور مثال زنده یاد علیرضا شیرمحمدعلی که در زندان تهران بزرگ به طرز وحشتناکی به قتل رسید. ما حدود یازده ماه به همراه همدیگر، با برخوردهای زشت و ناپسند مسئولان بی‌کفایت روبرو بودیم. عامل اصلی قتل شیرمحمدعلی، رئیس و مسئولان زندان بودند. در نهایت تنها اقدامی که در پی کشته شدن این زندانی صورت گرفت، ارتقاع موقعیت شغلی آقای فرزادی رئیس زندان و انتقال وی به جایی دیگر برای عهدهدار شدن مسئولیتی بهتر بود.
درود بر آن دوستانی که به دوربینهای مداربسته اوین دسترسی پیدا کرده‌اند و نمونه کوچکی از جنایات جمهوری اسلامی را در اختیار جامعه جهانی و هم‌میهنان عزیزی که بیخبر از وضعیت زندانهای سراسر کشور هستند، قرار دادند.
من در ادامه به ذکر اسامی چندتن از افرادی که با شکنجه های مختلف روبرو شده‌اند میپردازم، هر چند این عزیزان هزاران هستند و ذکر اسامی همه امکان پذیر نیست؛ فرنگیس مظلوم علیرغم سن و سال و وضعیت نامناسب جسمی که دارد، مورد آزار و اذیت و تهدیدهای زشت و غیر اخلاقی قرار گرفته است. همینطور فرزند مبارزش آقای سهیل عربی در زندانهای مختلف تحت شکنجه قرار گرفته و تاکنون ۸ سال را بدون مرخصی حتی در زمان وخامت حال در پی شکنجه، در زندان سپری کرده است. گلرخ ایرای و همینطور همسرش آرش صادقی، منیره عربشاهی و دخترش یاسمن آریانی، راحله احمدی و دخترش صبا کردافشاری، نرگس محمدی که مورد حمله و آزار و اذیت و تعارض ماموران زندان قرار گرفته است. آتنا دائمی، خانم زارعی، سهیلا حجاب، زنده یاد ستار بهشتی که زیر شکنجه جانش را از دست داد، یادش گرامی! بهنام ابراهیم‌زاده، برادران افکاری، لقمان و زانیار مرادی که جمهوری اسلامی با طناب دار جانشان را گرفت، یادشان گرامی!
آقای حسین سرلک که به بهانه کرونا به بیرون از زندان اوین منتقل و سپس با شکنجه‌های مختلف روبرو شد، رامین حسین پناهی که جمهوری اسلامی با طناب دار جانش را گرفت! زنده یاد بهنام محجوبی که از طریق قرصهای روانپزشکی قوی و شیوههای گوناگون دیگر شکنجه شد و در نهایت در بیمارستان جان باخت! آقای خالد پیرزاده، قهرمان پروش اندام و زندانی سیاسی تبعیدی در زندان شیبان اهواز، هم اکنون از درد ناشی از شکنجه‌های زیاد، با عصا راه میرود. نیروی انتظامی وسایل منزلی که همسر و فرزند آقای پیرزاده در آن سکونت دارند را به صورت خشن و ناجوانمردانه به بیرون انداخته‌اند. زنده یاد فرزاد کمانگر به همراه چند تن دیگر از همراهانش که همگی در یک روز با طناب دار جانشان گرفته شد. آقای رضا محمدحسینی همبند سابق من در زندان اوین، به دلیل پخت یک املت ساده در ماه رمضان مورد بدترین آزار و اذیت و بی احترامی از طرف افسر نگهبان وقت «آقای خاکسار» و چند تن دیگر قرار گرفت. همینطور به همراه مهدی مسکین نواز همبند سابق در زندان رجایی شهر مورد شکنجه و بی‌احترامی قرار گرفت.
همبند من، وفا وطندوست اهل یکی از روستاهای مریوان که سواد کافی ندارد و به زبان فارسی هم نمیتواند صحبت کند، در حین کولبری توسط نیروهای سرکوبگر بازداشت میشود و به مدت ۸ ماه در سلول های انفرادی سنندج از طرف چند تن از ماموران مورد آزار و اذیت و تهدید و توهینهای زشت به خود و خانواده قرار گرفته و بصورت متعدد شکنجه شده است. نیروهای امنیتی جهت گرفتن اعتراف اجباری، وی را بصورت عریان با اجسام مختلف شکنجه داده‌اند، او با بی عدالتی به حبس طولانی مدت محکوم شده و حال سومین سال محکومیتش را در زندان مریوان سپری میکند.
اغلب زندانیان سیاسی محبوس در زندانهای سراسر کشور، به شیوههای مختلف مورد آزار و اذیت، شکنجه، تبعید قرار گرفته و یا محروم از ملاقات و یا تماس تلفنی شده‌اند. گاهی خانواده زندانیان نیز در بیرون از زندان مورد خشونت قرار میگیرند، من نیز بازها در زندان مورد برخوردهای زشت و توهین آمیز قرار گرفته‌ام.
به امید آزادی ایران و رهایی از ظلم و بی عدالتی، نه به اعدام، نه به زندان، نه به شکنجه، نه به بی عدالتی و نابرابری، نه به جمهوری اسلامی! زنده باد آزادی و برابری زن و مرد!
برزان محمدی/ شهریورماه ۱۴۰۰ / زندان مریوان.»
